دوره 6، شماره 20 - ( تابستان 1396 )                   جلد 6 شماره 20 صفحات 96-79 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML Print


1- ، Shahram_aeh@yahoo.com
چکیده:   (4187 مشاهده)
یکی از چالش­های امروز توسعه روستایی، عدم توجه به سرمایه­های روستاییانی است که به صورت هزاران خرده‌فرهنگ در پهنه­ی جغرافیایی کشور ایران گسترده شده­اند. شناخت این سرمایه قطعاً روند برنامه­ریزی توسعه روستایی را برای متخصصان مربوطه تسهیل و مشارکت روستاییان در اجرای بهتر برنامه به همراه دارد. امروزه اهمیت سرمایه اجتماعی به منظور رسیدن به توسعه روستایی، موضوع رو به رشد بسیاری از مطالعات در سالیان اخیر است. شرط لازم برای پیشرفت هر جامعه­ای به خصوص جامعه روستایی، گسترش انسجام اجتماعی و بسط مشارکت اجتماعی است که یکی از پارامتر­های مهم در پایداری سکونتگاه‌های روستایی محسوب می­شود. در این مطالعه، به بررسی پایداری سکونتگاه­های روستایی با تأکید بر مؤلفه‌های سرمایه اجتماعی در دهستان­های شهرستان کاشمر پرداخته شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از مطالعات میدانی، از مدل موریس دویس استفاده شده است. نتایج نشان داد در بین دهستان­های مورد مطالعه، دهستان بالا ولایت و پایین ولایت با ضریب­های به دست آمده 84/0 ، 83/0، از وضعیت مطلوب پایداری برخوردار است. همچنین دهستان­های بررود و برکوه و نکاب با ضریب به دست آمده 28/0، 24/0، /014، از وضعیت نامطلوبی پایداری برخوردار است. همچنین در جامعه مورد مطالعه، بین متغیر­های سرمایه اجتماعی و پایداری سکونتگاه­های روستایی ارتباط معناداری مشاهده شده است. از این رو می­توان گفت سرمایه اجتماعی می­تواند زمینه حضور فعال افراد و گروه­ها را برای رسیدن به توسعه و هدف آن گروه و جامعه فراهم نماید. سرمایه اجتماعی پتانسیل­های موجود در جوامع را افزایش می­دهد و نهایتاً عملکرد اقتصادی و اجتماعی و زیست‌محیطی روستا­ها را بهبود می­بخشد. رویکرد سرمایه اجتماعی می­تواند در تدوین راهبرد­های جدید توسعه به خصوص توسعه پایدار در بخش روستایی مؤثر باشد.
متن کامل [PDF 910 kb]   (1346 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1395/2/28 | پذیرش: 1395/10/26

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.