%0 Journal Article %T %J SPACE ECONOMY & RURAL DEVELOPMENT %V 8 %N 28 %U http://serd.khu.ac.ir/article-1-3322-fa.html %R %D 2019 %K %X شهرگرایی شتابان و تمرکزبیش از حد جمعیت و فعالیت در شهرهای بزرگ کشورهای جنوب، موجبات تحولات شگرفی در نظام سکونتگاهی پیرامون آنها را باعث شده است. تجارب نظام برنامه ریزی کشور در هفت دهه اخیر حکایت­گر آن است که سیاست تمرکزگرایی پیدا و پنهان در تمامی برنامه­های توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور و به ویژه در ناحیه کلان شهری تهران موجبات آهنگ سریع تحولات نظام کاربری اراضی را درپی داشته که از جمله پیامدهای آن ازهم گسیختگی مکانی _ فضایی نظام سکونتگاهی است. نتایج این پژوهش با رویکرد کاربردی به منظور سنجش سیاست تمرکزگرایی از طریق روش شناسی توصیفی _تحلیلی تحولات نظام کاربردی اراضی در ناحیه کلان­شهر تهران، نشان می­دهد که اعمال سیاست های تمرکزگرایی در دوره پیش از انقلاب و بعد از آن ،تحول نظام کاربری اراضی از پهنه­های کشاورزی را به پهنه­های نیمه صنعتی، خدماتی، تبدیل سکونتگاه­های روستایی به سکونتگاه شهری کوچک و در نهایت ناپایداری توسعه در سکونتگاه­های روستایی بوده است. از سوی دیگر، با بروزمحدودیت های دیگر این سیاست در توزیع متوازن جمعیت_فعالیت و ناتوانی عملکردی کلان شهر تهران در ناحیه پیرامونی، شاهد انواع ناهنجاری های کالبدی – فضایی همچون توسعه بی رویه فیزیکی شهر تهران، الحاق شهری، خزش و سکونتگاه­های غیررسمی بوده­ایم که پایداری نظام سکونتگاهی منطقه کلان شهری تهران را با مخاطرات جدی روبرو ساخته است. در نهایت با بهره گیری از اصول برنامه­ریزی فضایی و پیروی از سیاست­های تمرکززدایی درچارچوب رویکرد پویش ساختاری_کارکردی و پیوند فضایی _ عملکردی روستا_شهری پایداری نظام سکونتگاهی در مجموعه کلان شهر تهران قابل دستیابی است. %> http://serd.khu.ac.ir/article-1-3322-fa.pdf %P 157-182 %& 157 %! %9 Research %L A-10-2-191 %+ %G eng %@ 2322-2131 %[ 2019